Μάνος Δανέζης: Με το καλό η Νέα Χρονιά με Υγεία, Αγάπη, Επιμονή, Κουράγιο κι Ελπίδα…
Χρόνια Πολλά στις Βασιλικές και τους Βασίληδες, με Υγεία, Ευτυχία και Πνευματική – Καθημερινή Ευημερία.
Ας δούμε κάποιες ταυτίσεις των απόψεων του Μεγάλου Βασιλείου με τη Σύγχρονη Επιστημονική Σκέψη:

Ο Μέγας Βασίλειος (329-378 μ.X.), υπήρξε Επίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας και Άγιος της Ανατολικής και Δυτικής χριστιανικής Εκκλησίας, Το 351 πήγε στην Αθήνα και σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική και φυσική.
Αυτός μάλλον είναι ο λόγος για τον οποίο στις «ομιλίες του εις την Εξαήμερο» χρησιμοποιεί όλη την αποδεικτική Προσωκρατική Σκέψη για να εξηγήσει Θεολογικού περιεχομένου θέματα.
Ως παράδειγμα αναφέρουμε τις απόψεις του μεγάλου Βασιλείου για το θέμα του τι υπήρχε πριν την υλική υπόσταση του Σύμπαντος και για την φύση του Χρόνου

Τι υπήρχε πριν από την αρχή του Υλικού Σύμπαντος;

Στην πρώτη του ομιλία εις την Εξαήμερον ο Άγιος Βασίλειος αναφέρει:
«Όπως φαίνεται, υπήρχε κάτι πριν από αυτόν τον κόσμο, που η διάνοιά μας μπορεί να το συλλάβει μόνο θεωρητικά, έμεινε όμως έξω από την εξιστόρηση, επειδή ήταν ακατάλληλο για ανθρώπους που μαθήτευαν ακόμα και ήταν νήπιοι στη γνώση. Υπήρχε μια κατάσταση αρχαιότερη από τη γένεση του κόσμου, αρμόδια στις υπερκόσμιες δυνάμεις, η κατάσταση η πάνω από το χρόνο, η αιώνια, η παντοτινή».
Την ίδια άποψη υποστηρίζει και η κοσμολογική θεωρία του πληθωρισμού θεωρώντας ως πρωταρχικό υλικό από το οποίο δημιουργήθηκε το Σύμπαν το ψευδοκενό, το οποίο ταυτίζεται εννοιολογικά με τις έννοιες του Χάους και του Ερέβους όπως τα εισήγαγε ο Ησίοδος.
Ομοίως σήμερα αποδεχόμαστε ότι πριν τον αισθητό υλικό κόσμο προϋπήρχαν μη αισθητοί και υλικοί οι κυματισμοί του κβαντικού κενού

«Χρόνος και Θεολογία»

Ο Μέγας Βασίλειος με απλό και κατανοητό τρόπο εξηγούσε, στην πρώτη του ομιλία στην Εξαήμερο, πολύ πριν την σύγχρονη επιστήμη, ότι ο χρόνος, όπως τον εννοούν οι άνθρωποι, δεν ταυτίζεται με την κίνηση, αλλά τη μετρά μέσω του φαινομένου της φθοράς που δημιουργεί.
Ομοίως κατέληξε, μέσω λογικών διεργασιών, στο αυτό συμπέρασμα που καταλήγει σήμερα η Αστροφυσική, δηλαδή ότι ο χρόνος, γεννήθηκε μαζί με το ορατό Σύμπαν, δηλαδή τον χώρο, δίνοντας συγχρόνως μια εξαιρετική φιλοσοφική ερμηνεία της έννοιας «αρχή» όσον αφορά τη δημιουργία.
Αναφέρει ειδικότερα : «... η ροή του χρόνου, που πάντα βιάζεται, κυλά και φεύγει και ποτέ δεν θα πάψει το τρέξιμό της. ή μήπως δεν είναι έτσι ο χρόνος;
Tο παρελθόν εξαφανίστηκε, το μέλλον δεν ήρθε ακόμα και το παρόν προτού το καταλάβουμε ξεφεύγει από την αντίληψή μας...
Χρειαζόταν λοιπόν (ο χρόνος) στα σώματα των ζώων και των φυτών, πού είναι από κάποια ανάγκη έτσι δεμένα μ’ ένα ρεύμα και πού συνέχονται από την κίνηση πού οδηγεί στη γένεση ή τη φθορά, να περιέχονται από τη φύση του χρόνου, πού έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα ανάλογα με τα μεταβαλλόμενα».
Mε βάση τα προηγούμενα ο Αγιος Βασίλειος, καταλήγει στην άποψη ότι ο χρόνος δεν ταυτίζεται με την κίνηση, αλλά τη μετρά μέσω του φαινομένου της φθοράς που δημιουργεί.
Σε μια επόμενη περικοπή των ομιλιών του εις την Εξαήμερον αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος: «..ή ίσως επειδή η δημιουργία έγινε ακαριαία και χωρίς μεσολάβηση χρόνου, γι’ αυτό ειπώθηκε το Eν αρχή εποίησεν, γιατί η αρχή δεν έχει μέρη ούτε διαστάσεις, όπως δηλαδή η αρχή του δρόμου δεν είναι ακόμα δρόμος και η αρχή του σπιτιού δεν είναι σπίτι, έτσι και η αρχή του χρόνου δεν είναι χρόνος αλλά μήτε και το ελάχιστο μέρος του.
Αν κάποιος φέρει αντιρρήσεις και υποστηρίζει ότι η αρχή είναι χρόνος, ας ξέρει ότι θα χρειαστεί να τη διαιρέσει στα μέρη του χρόνου που είναι η αρχή, το μέσο και το τέλος.
Nα επινοείς όμως αρχή της αρχής, είναι τελείως γελοίο κι όποιος διχοτομεί την αρχή θα κάνει δύο αρχές αντί μία, ή μάλλον άπειρα πολλές, γιατί ό,τι διαιρέθηκε, τέμνεται επ’ άπειρο σε άλλα».
Ως συμπέρασμα των προηγουμένων έχουμε ότι, σύμφωνα με την άποψη του Μεγάλου Βασιλείου, το Σύμπαν γεννήθηκε άχρονα, δηλαδή η έννοια των διαστάσεων, του χρόνου και σε επέκταση του αισθητού Ευκλείδειου χώρου, αποτελεί αποτέλεσμα της δημιουργίας του αισθητού