Στον Μεσαγρό της Αίγινας υπάρχει ένα σπίτι που δεν γέρασε∙ απλώς συνεχίζει να νιώθει.
Το σπίτι του Αλέξανδρου Ροδάκη δεν είναι πέτρες και ασβέστης. Είναι ανάσα, μνήμη και καρδιά. Είναι το άγγιγμα ενός ανθρώπου που έβαλε μέσα στους τοίχους του όλη του την αγάπη, τη φαντασία και τον αγώνα της ζωής του.

Κάθε γλυπτό, κάθε γραμμή, κάθε ατέλεια είναι η φωνή του.
Και αυτή η φωνή, ακόμη και σήμερα, μας βρίσκει.
Μας θυμίζει ότι η αληθινή ομορφιά γεννιέται από την απλότητα και τη βαθιά ανάγκη να αφήσουμε κάτι πίσω που να μιλάει για εμάς.

Ένα σπίτι–ψυχή.
Ένα σπίτι που θυμάται τον άνθρωπο.
Και μας τον επιστρέφει, έστω για λίγο.